ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΧΗ
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Οι εκλογές που πρόκειται να γίνουν, δεν θυμίζουν τις φαρσοκωμωδίες των προηγούμενων ετών, αντίθετα μπορούν να σηματοδοτήσουν και να επισφραγίσουν όλα αυτά που πρόκειται να συμβούν στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.
Από τη «θριαμβευτική» εκλογή του Γιωργάκη, την υπογραφή του μνημονίου (με τις γνωστές σε όλους συνέπειες), τη θριαμβευτική πτώση του Γιωργάκη και τη νέα κυβέρνηση ντόπιων και διεθνών τραπεζιτών και το νέο μνημόνιο, έχουν μεσολαβήσει ταχύτατες αλλαγές στην κοινωνία. Μέσα σε τρία χρόνια κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα όλα τα εργασιακά κεκτημένα, χιλιάδες άνθρωποι οδηγήθηκαν στην ανεργία και την ανέχεια, ενώ συνεχίζεται το γκρέμισμα της δωρεάν δημόσιας υγείας και παιδείας. Η οικονομική και πολιτική υποδούλωση μιας ολόκληρης κοινωνίας, θυσία δηλαδή, προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια, τα ντόπια και διεθνή οικονομικά λόμπι.
Έντεχνα άρχισε η επιβολή του φόβου, από τις ενορχηστρωμένες προσπάθειες των μ.μ.ε. (που ακολουθούν πιστά τις επιταγές των μεγαλοεπιχειρηματιών αφεντικών τους) ως τις αξιολογήσεις διεθνών οικονομικών οίκων (που τζογάρουν εκατομμύρια πάνω στις πτωχεύσεις των χωρών) και διλήμματα του τύπου: «πτώχευση κι επιστροφή στη δραχμή ή μνημόνια και παραμονή στο ευρώ» καθώς και το αίσθημα ενοχής «Ζούσαμε με δανεικά πολυτελή ζωή» ή συνενοχής: «Μαζί τα φάγαμε».
Όσο πιο φοβισμένοι κι ένοχοι ή συνένοχοι νιώθουμε, τόσο πιο εύκολο είναι για εκείνους, να περνάνε όσα νέα μέτρα τους χρειάζονται για να διατηρήσουν και να αυξήσουν την οικονομική και πολιτική εξουσία τους. Η ισχυροποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών, που επιτίθενται πια με σφοδρότητα στα ανήσυχα κι ανυπάκουα κομμάτια της κοινωνίας, που μαζί με τους μετανάστες αποτελούν τον εσωτερικό εχθρό, προσπαθώντας να καταπνίξουν τις εξεγέρσεις που τόσο τους φοβίζουν, είναι ένα ακόμη εργαλείο εκφοβισμού της κοινωνίας και παραδοχής της αδυναμίας της να χειραφετηθεί και ν’αντισταθεί.
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
Στις προσεχείς εκλογές, οι «επιλογές» των ψηφοφόρων είναι πραγματικά πολλές. Νέα κόμματα δημιουργήθηκαν, από διαρροές σε πασοκ και νέα δημοκρατία, σε μια προσπάθεια να μη χαθούν τα ψηφουλάκια όσων δεν θα ξαναψήφιζαν τα δυο κόμματα, λόγω της μνημονιακής πολιτικής τους. Πολιτική που ακολούθησε βέβαια, μετά από ακροβατικές κωλοτούμπες και ο Καρατζαφέρης. Υπάρχουν φυσικά κι οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, τα κόμματα της αριστεράς, που οραματίζονται ένα πιο ανθρώπινο κι εκδημοκρατισμένο καπιταλισμό. Το βαθιά συντηρητικό κι αντιδραστικό κκε, σε ρόλο εγγυητή της σταθερότητας, σε ρόλο μπάτσου να προστατεύει τη βουλή κι όσους ψήφιζαν τα νέα μέτρα, από την οργή του λαού, ενώ συκοφαντούσε τους διαδηλωτές, βαφτίζοντας τους προβοκάτορες. Στο όνομα του αντιμνημονίου συναντιούνται αριστερά και δεξιά κραυγάζοντας για εκλογές, κουκουλώνοντας με υποκρισία, ότι φασίστες, νεοναζί κι αριστεροί θα κάθονται στα ίδια έδρανα στη βουλή.
Η οικονομική και πολιτική κρίση, που αναπόφευκτα διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό, δημιουργεί το κατάλληλο πεδίο για να ριζώσουν φαινόμενα, όπως αυτό του εκφασισμού της κοινωνίας αλλά και της αντικοινωνικής εγκληματικότητας από την άλλη. Η μαζική φτωχοποίηση ντόπιων και μεταναστών, το κυνήγι της επιβίωσης που οδηγεί στο «όλοι εναντίον όλων», στρέφει τον ένα καταπιεσμένο κι εξαθλιωμένο απέναντι στον άλλο. Ένας άνθρωπος μπορεί να χάσει τη ζωή του για 50€, την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος την «κερδίζει» πουλώντας το κορμί του για 10€. Αυτήν ακριβώς την κοινωνική συνθήκη έρχονται να εκμεταλλευτούν τα κόμματα της ακροδεξιάς, όπως το λάος και των νοσταλγών του Χίτλερ, όπως η χρυσή αυγή. Ολόκληρη η προεκλογική καμπάνια τους στηρίζεται πάνω στο μεταναστευτικό, συνταγή που ακολουθεί βέβαια και το πασοκ. Οι μετανάστες γίνονται φορείς ασθενειών, οι υπαίτιοι της εγκληματικότητας και όλων των δεινών του έλληνα. Προεκλογικές υποσχέσεις για τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, επιχειρήσεις σκούπα, βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα, απελάσεις… Οι προεκλογικές εκστρατείες γίνονται αντιμεταναστευτικές, καλλιεργώντας το ρατσισμό και την ανθρωποφαγία, θυμίζοντας μας άλλες εποχές.
Είδαμε λοιπόν γνωστούς μαχαιροβγάλτες φασίστες, όπως ο Βορίδης, να βάζουν κουστούμι και να μπαίνουν στη βουλή και να παίρνουν υπουργεία. Είδαμε ακόμη γνωστό διεστραμμένο νεοναζί, όπως ο Μιχαλολιάκος, να βγαίνει από το λαγούμι που μεθόδευε ξυλοδαρμούς και δολοφονίες μεταναστών, με την υποστήριξη μιας αισχρής μειοψηφίας φασιστοειδών, που στο πρόσωπο του αρχηγού Μιχαλολιάκου, βλέπουν τον εκκαθαριστή της πατρίδας τους, να γίνεται δημοτικός σύμβουλος στο δήμο αθηναίων. Ενώ όλες οι δημοσκοπήσεις τον βλέπουν να μπαίνει στη βουλή ακόμη και με 5%.
Ω! Τι δίλημμα… Τι να ψηφίσω;
Πως θα μπορούσαμε λοιπόν να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο που και σ’αυτές τις εκλογές θα πάει, με τρόπο ρομποτικό (γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε κάποιος να πάει) να ψηφίσει. Αυτό που παραδοσιακά ψηφίζει για «ιδεολογικούς» λόγους ή για συντεχνιακούς λόγους ή σαν ψήφο « διαμαρτυρίας» ή επειδή το είδε στον καφέ…
Πως θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο, που δίνοντας την ψήφο του σε κάποιο απ’όλα αυτά τα κόμματα, παραχωρεί τη ζωή του άνευ όρων, στα χέρια αυτών που καθημερινά τον καταδικάζουν σε φτώχεια, ταπείνωση και υποδούλωση…
Πως θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο που προσφέρει το τσεκούρι στο δήμιο του…
Πως θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε έναν άνθρωπο που επιλέγει τον εξουσιαστή του, επειδή θεωρεί τον εαυτό του ανίκανο ν’αποφασίζει για τη ζωή του…
Πως θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε όλο αυτό το εκλογικό πανηγύρι και τους εκλογικούς νόμους που το διέπουν, όταν η πλειοψηφία των ψηφοφόρων «εξαναγκάζεται» να συμμετέχει σε αυτό για λόγους «στρατηγικής» και ανορθόδοξης επιρροής στη διαμόρφωση των ποσοστών.
Η Επιλογή Της Κοινωνικής Απελευθέρωσης
Οι άνθρωποι πια δεν έχουν άλλη επιλογή, εκτός από την επανάσταση. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα δημιουργούνται, από την βαθιά ανάγκη των ανθρώπων να ξαναπάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.
Καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, κινήματα άρνησης πληρωμών, δίκτυα αλληλοβοήθειας, είναι κάποιες από τις δομές αυτοοργάνωσης κι αντιθέσμισης, που πληθαίνουν. Οι μαζικές και συγκρουσιακές διαδηλώσεις κι απεργίες, οι αυτοοργανωμένες κι ακηδεμόνευτες αντιστάσεις στις γειτονιές, στα χωριά, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, σπάνε το φόβο και την ηττοπάθεια, συνενώνοντας τους ανθρώπους στους κοινούς αγώνες.
Η κοινοβουλευτική «δημοκρατία» δεν είναι τίποτα άλλο από μια κοινωνική συναίνεση, μια παραχώρηση της κοινωνίας στα χέρια των αντιπροσώπων και των συμφερόντων τους, ένα οικονομικοπολιτικό παιχνίδι που τους όρους και τους κανόνες τους επιβάλουν πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα των λίγων κι ισχυρών.
Νόμοι άδικοι, παράλογοι κι αντικοινωνικοί ρυθμίζουν τη ζωή μας, μας εξουσιάζουν και μας καταστέλλουν πνευματικά και σωματικά.
Η άρνηση ψήφου, δεν είναι μια πράξη απάθειας, όπως πιστεύουν πολλοί, στο βαθμό που συνοδεύεται από την ενεργή συμμετοχή των ανθρώπων στα κοινά. Η άρνηση ψήφου πρέπει να είναι μια συνειδητή επιλογή, μια πολιτική πράξη. Η συμμετοχή μας στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, η αυτοοργάνωση και η ατομική και συλλογική δράση στην καθημερινότητα μας, μπορεί να είναι η απάντηση στην κοινωνική εξαθλίωση κι υποδούλωση που μας έχουν επιβάλει.
Συνεχίζουμε τον αγώνα για ελευθερία, αξιοπρέπεια, ισότητα, αλληλεγγύη, μέχρι το οριστικό γκρέμισμα του υπάρχοντος συστήματος εκμετάλλευσης, ανισότητας, υποδούλωσης.
Η εκ νέου εκλογή εντολοδόχων, σε όποιο κόμμα κι αν ανήκουν, θα είναι απλά η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος τους. ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ , ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ.
Ελευθεριακό Στέκι ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗ
26/04/12
steki–pikrodafni.gr