Δεν υπάρχει επιστροφή. Ο καπιταλισμός αφήνει πίσω του κάθε μοντέλο κοινωνικού κράτους, θεωρώντας οι κύριοι θιασώτες του, τα μεγάλα αφεντικά δηλαδή και οι εκάστοτε κυβερνητικοί εντολοδόχοι του, πως ήρθε ο καιρός πλέον για τον ολοκληρωτικό του θρίαμβο. Η πίεση του πάλαι ποτέ κραταιού ανατολικού μπλοκ, σε συνδυασμό με τους εργατικούς/συνδικαλιστικούς αγώνες στις λεγόμενες δυτικές χώρες και με την αναγκαιότητα ανοικοδόμησης μετά τον καταστροφικό β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αποτελούν ορισμένες από τις βασικές ράγες πάνω στις οποίες η ανθρωπότητα διέτρεξε την ιστορία της στο β΄ μισό του εικοστού αιώνα. Οι συνθήκες αυτές επέβαλαν μία πολιτική μοιράσματος ενός μέρους του χρήματος και της ιδιοκτησίας, διαμορφώνοντας παράλληλα μία αστική δημοκρατία που περιέπλεκε με τον μεγαλύτερο δυνατό τρόπο το κράτος με την κοινωνία.
Σήμερα, όλη αυτή η πρότερη κατάσταση οδηγείται σε ξεχαρβάλωμα. Η είσοδος κρατών με τεράστιο πληθυσμιακό -και όχι μόνο- δυναμικό στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, οι νέοι γεωπολιτικοί όροι και συσχετισμοί που βρίσκονται υπό διαμόρφωση και η παρακμή κάθε ριζοσπαστικού κοινωνικού οράματος ως συνέπεια της αφομοίωσής του από τους κομματικούς, κρατικούς και πελατειακούς μηχανισμούς αποτελούν ορισμένες από τις βασικότερες αιτίες που οδηγούν σε αυτό. Σήμερα, ο καπιταλισμός διαθέτει απίστευτα νούμερα διαθέσιμου εργατικού δυναμικού, έτοιμα να μετακινηθούν ακόμα και για μια σκατοδουλειά από τη μία άκρη της γης στην άλλη. Το μεταναστατευτικό αποτελεί μία πρώτης τάξεως αφορμή για να πλήττονται οι εργασιακές σχέσεις και να βρωμάει πάλι ο τόπος από ρατσιστικά σχόλια και συμπεριφορές. Κάθε βλάκας, ρουφιάνος ή κατακάθι θα μείνει στη «λογικοφανή» αιτιολόγηση ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, καθώς την ίδια ώρα θα λουφάζει ή και θα χειροκροτεί το πιθανότερο την ολόπλευρη επίθεση που θα δέχονται οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι και την καταστολή που θα υφίστανται οι αντιστεκόμενοι στους δρόμους.
Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να υφίσταται κανένα είδος «κοινωνικού κράτους» όταν η πιάτσα είναι γεμάτη ζωντανή σάρκα και πλουτοπαραγωγικούς πόρους για απεριόριστη εκμετάλλευση. Γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο, σήμερα επιχειρούν να μας καταστήσουν για άλλη μια φορά στην ιστορία είλωτες, πληβείους, κολίγους, ακόμα και δούλους. Η μισθωτή σκλαβιά μετεξελίσσεται σε απόλυτη σκλαβιά: στη σκλαβιά του να σε υποχρεώνουν να ψάχνεις για μια σκατοδουλειά των 300 ευρώ που θα την αρπάξεις μέσα από τα χέρια καμιά εκατοσταριά τουλάχιστον άλλων λέγοντας και «ευχαριστώ» στο νέο αφεντικό σου. Γι΄ αυτό το λόγο, επιχειρούν να διαλύσουν τη μικροϊδιοκτησία και τις μικρές επιχειρήσεις και πάνω απ΄ όλα να επιβάλλουν τα εργασιακά κάτεργα. Μετά από αυτήν τη σφαγή, όποιος παραμείνει αφεντικό ή ιδιοκτήτης, θα ανήκει με όρους ξεκάθαρους στην τάξη των καταπιεστών.
Υπάρχει η ψευδαίσθηση -ή η παραίσθηση μετά από τόσες δεκαετίες σοσιαλδημοκρατίας- ότι με μία αλλαγή σε κυβερνητικό επίπεδο μπορεί να αλλάξει αυτός ο ρους της ιστορίας και να προσεγγίσουμε και πάλι τους αλλοτινούς καιρούς που ο καπιταλισμός ήταν πιο βολικός μαζί με τους μικροαστούς αφήνοντάς τους να πιστεύουν ότι μπορούν και αυτοί να παίζουν μαζί του δίχως να κινδυνεύουν να καούν. Η αριστερή κυβερνησιμότητα είναι μια απάτη όμως αλλά ακόμα και αν θα ήθελε να έχει μία σοβαρή ευκαιρία, δε θα έπρεπε να διαθέτει τόσο μίζερους πολιτικούς αρχηγούς. Ο πόλεμος που δεχόμαστε σήμερα μπορεί να μην έχει κηρυχτεί ρητά ως τέτοιος αλλά είναι ξεκάθαρο πως το κράτος επιδιώκει να καταλάβει πολύ καλά όλη η κοινωνία ότι περί αυτού τελικά πρόκειται. Αυτός είναι ο λόγος που τρομοκρατούν καθημερινά μέσα από τα κανάλια. Αυτός είναι ο λόγος που απειλούν ότι θα σε βάλουν φυλακή με το παραμικρό «αδίκημα». Αυτός είναι ο λόγος που ξυλοκόπησαν τόσο άγρια τους τέσσερις συλληφθέντες αναρχικούς συντρόφους μετά τη ληστεία στο Βελβεντό και δημοσίευσαν τις σχετικές τους φωτογραφίες. Αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιούν τα πάνοπλα εκάμ για να εισβάλουν στις αναρχικές καταλήψεις αλλά ακόμα και στα αντιστεκόμενα χωριά, όπως αυτά της Χαλκιδικής. Αυτός είναι ο λόγος που μαζεύουν διαρκώς DNA. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν εξαπολύσει τις μαφίες στους δρόμους ανεξέλεγκτες. Αυτός είναι ο λόγος που προωθούν μονάχα το γλείψιμο και την υποταγή.
Με όποιον σώφρονα και λογικό άνθρωπο -που δεν έχει παραιτηθεί από την ιδέα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας- μιλήσεις, θα συμφωνήσει πως δεν υπάρχει άλλη λύση από τη βίαιη ανατροπή αυτής της κατάστασης. Έτσι λοιπόν, το πρόταγμα της κοινωνικής εξεγερτικής δράσης και της διαμόρφωσης όρων και συνθηκών κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης γίνονται όλο και πιο επίκαιρα και επιτακτικά ζητήματα. Πόσο δε μάλιστα όταν ο εχθρός, κρατικός ή παρακρατικός, εξοπλίζεται όλο και πιο πολύ για να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό εχθρό και ακόμα χειρότερα για να επιβάλει ολοκληρωτικές μορφές κυριαρχίας του.
Σήμερα λοιπόν οφείλουμε να διαμορφώσουμε πολιτικούς οργανισμούς που με μεγαλύτερη σαφήνεια και αποτελεσματικότητα να μπαίνουν στο πεδίο του ταξικού και κοινωνικού πολέμου. Και επειδή αυτός ο πόλεμος δεν είναι απλά ένα σχήμα ποιητικού λόγου αλλά καθημερινό βίωμα στο πετσί, χρειάζεται συγκεκριμένη δέσμευση και στράτευση. Προς αυτήν την κατεύθυνση, οφείλουμε να συνθέσουμε τα οργανωτικά εργαλεία που διαθέτει η ιστορία του αναρχικού κινήματος με αυτά που διαθέτουμε εμείς σήμερα. Αντιλαμβανόμαστε τη συμμετοχή μας στο Συντονισμό Αναρχικών Κοινοτήτων Αγώνα Νότιας-Ανατολικής Αθήνας ως ένα τέτοιο βήμα. Ο Συντονισμός αυτός λειτουργεί με βάση ένα συγκεκριμένο τρόπο και σκεπτικό, κοινά διαμορφωμένο και αποφασισμένο από όλες τις συντρόφισες και τους συντρόφους που συμμετέχουν σε αυτόν.Για εμάς, ο Συντονισμός αποτελεί τη διεύρυνση της απεύθυνσης του λόγου μας και τον πολλαπλασιασμό της δυναμικής της δράσης μας. Οφείλουμε να διασπείρουμε τους πυρήνες αντίστασης σε κάθε δήμο, συνοικία και γειτονιά της νότιας-ανατολικής Αθήνας.
Θέρος, τρύγος, πόλεμος λοιπόν. Πόλεμος ενάντια στο κράτος που σπέρνει την καταστολή και επιβάλει τον φόβο και την υποταγή. Πόλεμος ενάντια στα αφεντικά που μας «προσφέρουν» τη δουλειά με απειλές και αντάλλαγμα το γλύψιμο και την υπακοή. Πόλεμος σε όσους διχάζουν όλους εμάς που αποτελούμε τους από τα κάτω, ανεξάρτητα από γλώσσα, χρώμα και θρήσκευμα, τη στιγμή μάλιστα που οι τράπεζες, το κράτος και τα αφεντικά μάς επιβάλουν ακόμα και πρόβλημα επιβίωσης. Πόλεμος καθημερινός ενάντια στη βαρβαρότητα, για μια ζωή ελευθερίας και αλληλεγγύης.
ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη Μπραχάμι, Οκτώβρης 2013