[…που έλαβε χώρα το Σάββατο 22/2 στο ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη / το σχετικό κάλεσμα βρίσκεται εδώ: [Σαβ.22/2] εκδήλωση αλληλεγγύης στους αναρχικούς που διώκονται για τη διπλή απαλλοτρίωση στο Βελβεντό ]
Tο σάββατο 22/02 πραγματοποιήθηκε στο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΣΤΕΚΙ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗ η προγραμματισμένη εκδήλωση αλληλεγγύης στους αναρχικούς που διώκονται για την υπόθεση του Βελβεντού, από τη συνέλευση αλληλεγγύης στην υπόθεση του Βελβεντού.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την τοποθέτηση του ελευθεριακού στεκιού για το ζήτημα της αλληλεγγύης στην τρέχουσα συγκυρία και την αναγκαιότητα πραγματοποίησης εκδηλώσεων αλληλεγγύης. Ακολούθησε η εισήγηση των συντρόφων από τη συνέλευση αλληλεγγύης στην υπόθεση του Βελβεντού και στη συνέχεια υπήρξε μια πολύωρη τηλεφωνική επικοινωνία και συζήτηση με τους συντρόφους για τους αγώνες των αναρχικών μέσα και έξω από τις φυλακές, τη σύνδεση των κοινωνικών αγώνων, αλλά και την αναζωπύρωση της “αντιτρομοκρατικής” σταυροφορίας και τις νέες κατασταλτικές κινήσεις κατά των φυλακισμένων αγωνιστών (κατασκευή πτέρυγας απομόνωσης στις φυλακές Δομοκού, περικοπή αδειών εξόδου, μηντιακή στοχοποίηση).
Χαρακτηριστική ήταν η αρκετά μεγάλη προσέλευση κόσμου κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης. Η εκδήλωση ηχογραφήθηκε από τις ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης 98fm.
Ακολουθεί η τοποθέτηση του στεκιού στην έναρξη της εκδήλωσης.
Οι κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συνθήκες, με τους έντονους κοινωνικούς μετασχηματισμούς, υπό την πίεση μιας σαρωτικής αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού, καθώς κι η ολοένα εντεινόμενη καταστολή απέναντι όχι μόνο σε όσους ριζοσπαστικοποιούνται πολιτικά, αλλά και σε όσους τολμούν να διεκδικήσουν, έστω και τα ψίχουλα που τους άρπαξαν, καθώς και η ταυτόχρονη θωράκιση των προνομίων της κοινωνικοοικωνομικής ελίτ, αναπόφευκτα οξύνουν τους όρους διεξαγωγής του ταξικού ανταγωνισμού.
Όταν η καταπίεση, η απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η υλική και πνευματική φτώχεια, ο φόβος, ο συντηρητισμός κι ο σκοταδισμός επιβάλουν να σκύψουμε το κεφάλι και να γονατίσουμε μπροστά στους δυνάστες, τότε ο μόνος δρόμος που φωτίζεται είναι εκείνος της αντίστασης, της αυτοδιεύθυνσης και της αλληλεγγύης.
Αυτοί που διαλέγουν να βαδίσουν αυτό το δρόμο αναπόφευκτα έρχονται αντιμέτωποι με τους πλέον αναβαθμισμένους κατασταλτικούς μηχανισμούς• όργανα των οποίων δεν είναι μόνο τα ένστολα ανθρωποειδή, αλλά και η δικτατορία των ΜΜΕ και της τηβέννου των ειδικών δικαστηρίων, όπου εφαρμόζονται οι διαβόητοι τρομονόμοι και με εκδικητική μανία επιβάλλονται δεκάδες χρόνια εγκλεισμού στα «σωφρονιστικά» κολαστήρια.
Τα τελευταία χρόνια δεκάδες αγωνιστές από όλες τις τάσεις του α/α χώρου και όχι μόνο, έχουν συρθεί σε δίκες (ή τρομοδίκες) με ανύπαρκτα ή κατασκευασμένα στοιχεία, με μάρτυρες κατηγορίες μόνο μπάτσους, «ειδικούς» επιστήμονες σε εντεταλμένη υπηρεσία και βέβαια πλήθος νομικών παραβάσεων• όπως η επιβολή της προφυλάκισης – ομηρίας, ξεπερνώντας το χρονικό όριο των προφυλακίσεων σύμφωνα με το «νόμο». Στις άθλιες συνθήκες κράτησης, έρχονται να προστεθούν οι εκδικητικές μεταγωγές κρατούμενων, τα πειθαρχικά, η επιβολή της απομόνωσης, το ειδικό καθεστώς κράτησης τύπου «λευκά» κελιά, ο εκδικητικός αποκλεισμός κρατουμένων από σωστή περίθαλψη και βέβαια η απαγόρευση των αδειών εξόδου από τις φυλακές… Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από μελετημένες μεθοδεύσεις για την ηθική, ψυχική και φυσική εξόντωση των φυλακισμένων αγωνιστών και όσων ακόμα δείχνουν αγωνιστική στάση μέσα στη φυλακή.
Μετά τη διαφυγή του Χ. Ξηρού, ανακοινώνεται η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας, τύπου λευκών κελιών, που προορίζονται για τους «τρομοκράτες», δηλαδή τους αναρχικούς και όσους ακόμα αντιστέκονται στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Για παράδειγμα, οι κάτοικοι των χωριών της Χαλκιδικής, που αγωνίζονται ενάντια στο ξεπούλημα της φύσης και της ζωής τους, βαφτίστηκαν τρομοκράτες, διώχθηκαν βάση του τρομονόμου και προφυλακίστηκαν.
Η κυριαρχία οργανώνει ένα ανελέητο κυνηγητό, θωρακίζοντας την ύπαρξή της, στοχοποιόντας τον εσωτερικό εχθρό, που δεν είναι άλλος απ’ όλους εμάς που δεν υπακούμε και δεν συμμορφωνόμαστε με τις εντολές του κράτους έκτακτης ανάγκης.
Οι πρόσφατες εισβολές σε πάνω από 60 σπίτια αναρχικών, με πρόσχημα ανώνυμες τηλεφωνικές καταγγελίες, που δεν έγιναν ποτέ, παρά μόνο στα άρρωστα μυαλά της αντιτρομοκρατικής, οι συλλήψεις και οι επικηρύξεις αγωνιστών τύπου far west αλλά και οι εκκενώσεις των καταλήψεων, που προηγήθηκαν χρονικά, είναι μέρος της στρατηγικής του κράτους έκτακτης ανάγκης. Στοχεύει στην εμπέδωση του φόβου εντός του αναρχικού χώρου αλλά και της άνευ όρων αποδοχής των νέων όρων επιτήρησης – παρακολούθησης και καταστολής.
Μόνο τυχαίο δεν είναι βέβαια, ότι παράλληλα ανοίγει και το ζήτημα της αναδιάρθρωσης των φυλακών• δηλαδή της δημιουργίας φυλακών υψίστης ασφαλείας και απομόνωσης των κρατουμένων έως και την ιδιωτικοποίησής τους. Η διερεύνηση και η εφαρμογή «ειδικών καθεστώτων» εντός και εκτός των τειχών είναι η καινούργια πραγματικότητα που καλούμαστε να ανατρέψουμε. Πώς μπορεί όμως ένα κατακερματισμένο κίνημα να ανατρέψει το υπάρχον; Πώς μπορεί να γίνει ο πυροκροτητής της κοινωνικής επανάστασης; Για εμάς η συντροφικότητα κι η αλληλεγγύη είναι αξίες αδιαπραγμάτευτες, που διέπουν και καθορίζουν τις μεταξύ μας σχέσεις. Ειδικά μέσα στη συνθήκη του πολέμου, αποτελούν ποιοτικά χαρακτηριστικά που ενδυναμώνουν τους αγωνιζόμενους και ισχυροποιούν την αντεπίθεσή τους.
Στον κοινωνικο/ταξικό πόλεμο που διεξάγεται, ο καθένας ας επιλέξει τα μέσα και τον τρόπο που θα οργανωθεί και θα πολεμήσει. Εμείς πιστεύουμε στην πολύμορφη δράση και θεωρούμε συντρόφους και συνοδοιπόρους όσους αγωνίζονται για ελευθερία, αξιοπρέπεια, για την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας, για την εξάλειψη όλων των φοβικών, ρατσιστικών, φασιστικών ριζωμάτων.
Πιστεύουμε στη συνδιαλλαγή των τάσεων που ανήκουν τα πολιτικά υποκείμενα και όχι στην ανάπτυξη μιας πολεμικής και ενός ανταγωνισμού μεταξύ των υποκειμένων είτε πρόκειτε για πολιτικές συλλογικότητες (στέκια – καταλήψεις), ομάδες, ατομικότητες… Ο αλληλοσεβασμός μεταξύ των πολιτικών υποκειμένων, η διαλεκτική που αναπτύσσεται μεταξύ τους και η συνδιαμόρφωση, όποτε αυτή είναι απαραίτητη, είναι για εμάς επιλογές στρατηγικής και ενδυνάμωσης των αγώνων.
Η ενδυνάμωση του ανταγωνιστικού κινήματος είναι το ζητούμενο και η αλληλεπίδραση με την κοινωνία. Η ιστορία έχει δείξει, ότι οι δυναμικές που αναπτύσσονται στους κόλπους των εκάστοτε κοινωνιών, μπορούν να οδηγήσουν στη διάχυση των εξεγερτικών χαρακτηριστικών και στη δημιουργία επαναστατικών υποκειμένων. Η πολιτική πόλωση εντός του ανταγωνιστικού κινήματος, η άρνηση αποδοχής των διαφορετικών τάσεων κι η ανάπτυξη πολεμικής μεταξύ τους, μόνο εμφυλιακές ρήξεις δημιουργεί αποδυναμώνοντάς το μπροστά στον εχθρό και οδηγώντας το στην απομόνωση. Η συγκρότηση ενός δυνατού ανταγωνιστικού κινήματος, προϋποθέτει την ύπαρξη ποιοτικών χαρακτηριστικών, τόσο εντός των δομών του όσο και στις σχέσεις των υποκειμένων που το αποτελούν
Το ήθος κι οι ιδέες μας είναι που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από όλη τη σαπίλα που υπάρχει γύρω μας• ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε, που αφουγκραζόμαστε την πραγματικότητα κι αντιδρούμε καθώς κι η συνέπεια στις ιδέες, το λόγο και τα υπόλοιπα κοινωνικά υποκείμενα, είναι τα όπλα μας ενάντια στις νέες «αξίες ζωής» που προσπαθεί να παράξει η κυριαρχία, γαλουχώντας το νέο μοντέλο υπηκόων• ενσταλάζοντας φοβικά σύνδρομα, ισοπεδώνοντας την αξιοπρέπεια, καλλιεργώντας τον ανταγωνισμό και τον παρτακισμό, τη σκληρότητα και την απάθεια μπροστά στις καθημερινές κτηνωδίες τους, ακόμα κι απέναντι στις εν ψυχρώ δολοφονίες μωρών όπως στο Φαρμακονήσι.
Κι αυτή είναι μια αλληλεπίδραση που πραγματώνεται τόσο εκτός φυλακής, όσο και εντός. Η δημιουργία λοιπόν του δικτύου αναρχικών κρατουμένων, η δραστηριοποίηση τους εντός των τειχών με τη διάδοση του αναρχικού λόγου, των ιδεών και των πρακτικών, μπορεί να καλλιεργήσει μια δυναμική, συμπαρασύροντας και άλλους κρατούμενους. Δημιουργώντας έτσι τη συνθήκη που θα μπορεί να αντιμετωπίσει τις όποιες προκλήσεις και απόπειρες γίνουν στα πλαίσια αναδιάρθρωσης των φυλακών, σε πεδίο έντονων συγκρούσεων. Αυτό βέβαια προϋποθέτει και την ύπαρξη ενός συμπαγούς και δυναμικού κινήματος αλληλεγγύης εκτός των τειχών. Ενός κινήματος που δεν ορίζεται από τις εκάστοτε προσωπικές σχέσεις, δεν θέτει προϋποθέσεις πολιτικής ταύτισης με τις επιλογές των διωκομένων αγωνιστών, δεν διαχωρίζει τους πολιτικούς κρατούμενους και δεν τους απομονώνει πολιτικά.
Για εμάς όσο κι αν συμφωνούμε η διαφωνούμε με τις επιλογές (λόγο και πράξη) των συντρόφων που εμπλέκονται στην κάθε υπόθεση, επιλέγουμε να μην στεκόμαστε εκεί• αντιλαμβανόμαστε κι αντιμετωπίζουμε την κάθε υπόθεση, ως υπόθεση όλων μας. Επιδιώκουμε να αναδεικνύουμε τις πτυχές κάθε υπόθεσης τόσο πολιτικά όσο και καθαρά δικονομικά, γειώνοντας τις υποθέσεις των πολιτικών διώξεων στην κοινωνία, στοχεύοντας πάντα στην καλλιέργεια ενός ευρύτερου κινήματος αλληλεγγύης, έξω από τον μικρόκοσμο του «χώρου».
22/2/2014
ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη