Οι μέρες που ζούμε, με την οικονομική και κοινωνική κατρακύλα που μας επιβάλουν οι κρατούντες μας πάνε χρόνια πίσω, αποσπώντας μας δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα. Μπορεί τα αντανακλαστικά του λαού εντέχνως να έχουν μειωθεί, αφού δεμένος χειροπόδαρα με τις δόσεις να τρέχουν, με τον μπαμπούλα της ανεργίας και με την απελπιστική ελπίδα πως ίσως και να τη σκαπουλάρει, δεν αντιδρά όπως θα άρμοζε στις περιστάσεις. Aλλά και η υπομονή έχει τα όρια της. Κάποια στιγμή θα ξεσπάσει. Αυτή τη στιγμή φοβούνται τα αφεντικά και προσπαθούν να την αποφύγουν, να την καθυστερήσουν και στην τελική να την καταστείλουν με κάθε τρόπο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο το κράτος προετοιμάζει το στρατό του και τον στρέφει ενάντια στο λαό. Με χημικά και ξύλο έξω από τη βουλή, προληπτικά και ύπουλα με την εποπτεία του χωροφύλακα στις γειτονιές. Έτσι βλέπουμε τους τελευταίους μήνες και τη γειτονιά μας να’ χει γεμίσει νεοσύστατες αστυνομικές δυνάμεις. Μιλάμε για την πολυδιαφημιζόμενη από τα μμε ομάδα «δίας». Και για να το ξεκαθαρίσουμε, δεν λέμε κάτι παραπάνω απ’ το ότι τα ¨παιδιά¨ κάνουν τη δουλειά τους. Απλά πρέπει να κατανοούμε πια ακριβώς είναι αυτή(πράγμα που δεν κατανοούν ούτε οι ίδιοι και γι’ αυτό δεν παραιτούνται). Η δικαιολογία ¨εκτελούσα εντολές¨, έχει ακουστεί πολλές φορές στην ιστορία από βασανιστές, από εγκληματίες πολέμου, από ανθρώπους που απλά ¨έκαναν τη δουλειά τους¨.
Η γνωστή στο λαό για τα τραμπούκικα καμώματα της ομάδα «ζήτα», η οποία σε μεγάλο βαθμό στελεχώθηκε από τσαντάκηδες καμικάζι που ρουφιάνεψαν και αμνηστεύτηκαν, έσπειρε τα μπουμπούκια της ομάδας «δέλτα». Απροκάλυπτες πλέον συμμορίες με παπάκια, που ανεμίζουν γκλόμπς και πέφτουν στοχευμένα πάνω σε σώματα διαδηλωτών σακατεύοντας τους. Αυτή με τη σειρά τους γέννησαν πρόωρα τα ¨εφταμηνίτικα¨ της «δίας». Αυτούς που από εκεί που βαράγανε σκοπέτο και τους έτρωγε η ορθοστασία για τρεις και εξήντα, τους τάξανε πριμ και τους δώσανε υπηρεσιακά διπλώματα(γι’ αυτό πέφτουν κάθε λίγο και λιγάκι). Αρχικά δεν τους δώσανε ούτε κράνη και τα βάλανε από την τσέπη τους. Φαντάσου πρεμούρα.. Είναι αυτοί που ¨πουλάνε μούρη¨ με τις πανάκριβες μηχανές(ξεχνώντας πως εμείς τις έχουμε χρυσοπληρώσει). Νεαροί και νεαρές με το διερευνητικό-θρασύδειλο βλέμμα του ράμπο και την ασορτί ψυχολογία που τους κάνει επικίνδυνους οπλοφόρους. Με τις κουκούλες του σύγχρονου δοσίλογου(καμία σχέση με τον κουκουλοφόρο διαδηλωτή που τους σπάει τον τσαμπουκά και θέλει να αποφύγει το νομικό τους οπλοστάσιο). Τραγελαφικός περιφερόμενος θίασος σε μια ανέκαθεν ήσυχη αλλά ζωντανή γειτονιά. Και αυτή τη ζωντάνια είναι που θέλουν να πατάξουν.
Σίγουρα ο χρυσοχοίδης δεν είναι απ’ τους εξυπνότερους, απλά έχουν υπάρξει και μεγαλύτεροι γκαζμάδες στην εκ φύσεως αντικοινωνική του θέση. Έτσι, αφού του’ χουμε δώσει το δικαίωμα να διαχειρίζεται τα λεφτά μας, αποφάσισε εν μέσω κρίσης να προσλάβει μερικές χιλιάδες μπάτσους ακόμη και να τους πληρώνει για να βολτάρουν όλοι μέρα κάνοντας κατάληψη σε κάθε πλατεία της επικράτειας. Γιατι; Προφανώς γιατί τώρα του είναι πιο χρήσιμοι από ποτέ. Γιατί έτσι καταργεί την ουσιαστική χρήση των δημοσίων χώρων. Γιατί στις περιόδους έντονης πολιτικής αμφισβήτησης και δράσης που προμηνύονται η ελεύθερη συνεύρεση και επικοινωνία είναι επικίνδυνη για το σύστημα και πρέπει να περιοριστεί. Γιατί αν τα ραντεβού και οι βόλτες με τους φίλους μας δεν γίνονται στα εμπορικά κέντρα(mall, σαν αυτό που όλως τυχαίος ξεφύτρωσε στην Πλ. Παναγούλη) όπως μόχθησαν να μας καταντήσουν, τότε καλύτερα να μην γίνονται καθόλου. Γιατί αν δεν έχουμε λεφτά για να καταναλώσουμε προϊόντα θα πρέπει να κλειστούμε σπίτι και να καταναλώνουμε εικόνες.
Τι είδους κοινωνικές και πολιτικές κουβέντες μπορούν να αναπτυχθούν με το αυτί του μπάτσου να καραδοκεί; Απ’ τα πιο απλά πράγματα που συζητάς με τους γειτόνους σου και βάση ενός τυπικού νομικού κώδικα θα μπορούσαν να διωχθούν(πολεοδομικά, κληρονομικά, αυτοκινήτου κυβικά..), μέχρι πιο πολιτικοποιημένα όπως το κανόνισμα μιας αφισοκόλλησης. Ειδικά τώρα που προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν φταίνε οι τράπεζες, οι πολιτικοί και τα μεγαλοαφεντικά για την οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά οι μικροπαραβάσεις των κατώτερων στρωμάτων. Απ’ την άλλη, τα καλοκαιρινά μπουγέλα και οι νερατζοπόλεμοι επιτρέπονται ή μπορεί να θεωρηθούν παιχνίδια καμουφλάζ για επιθέσεις στους αστυνομικούς; Αν κλωτσώντας το τόπι πετύχω ένα ηλικιωμένο γείτονα μου, πιθανότατα θα με κατσαδιάσει. Στην περίπτωση που πετύχω αστυνομικό κινδυνεύω να συλληφθώ; Συνέβη και αυτό στις 12/5 σε σχολείο της Θεσσαλονίκης, όπου δυο μαθητές πλήρωσαν την συνήθεια των αστυνομικών να φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν. Προσήχθησαν στο τοπικό Α.Τ. επειδή παίζοντας μπουγέλο πιτσίλισαν τα ¨όργανα της τάξης¨.
Το να περιμένουμε μερικούς μήνες μέχρι να μην μπορούν να καβαλήσουν τις μηχανές τους, αφού στην προσπάθεια τους να σκοτώσουν το χρόνο τους και να εξαγοράσουν την συμπάθεια της τοπικής κοινωνίας ως πελάτες, καταβροχθίζουν ανελλιπώς ετοιματζίδικα, είναι μια πολύ πιθανή αλλά μοιρολατρική λύση. Ας καταλάβουμε πέρα απ’ τα παραπάνω, την άμεση επικινδυνότητα της παρουσίας τους. Όπου εμφανίζονται μπάτσοι, εμφανίζεται και έγκλημα. Ειδικά όταν αυτό γίνετε σε μια γειτονιά που ακόμη και το ψευτοάλλοθι της εγκληματικότητας δεν υπήρξε ποτέ, ώστε να δικαιολογήσει έστω και εσφαλμένα την αδικαιολόγητη παρουσία τους.
Η μισή πλατεία Αγ. Βασιλείου έχει μετατραπεί σε πάρκινγκ της -εδώ και δεκαετίες αδρά χρηματοδοτούμενης από τους πιστούς- εκκλησίας(μιας και τα ¨βατοπέδια¨ δεν τους χόρτασαν), ένα άλλο κομμάτι έχει γεμίσει ¨ενοικιαζόμενα¨ τραπεζοκαθίσματα, ένα άλλο πρόσφατα φυτεύτηκε τελείως άγαρμπα, επεκτατικά και ακαλαίσθητα με τόνους τσιμέντο για να αγναντεύει ο καγκελοφραγμένος Αθ. Διάκος την ομώνυμη οδό και να δείχνει στην πράξη τι σημαίνει σήμερα όχι έλληνας, αλλά ελληνάρας. Ακόμη και το χώμα στα παρτέρια της αγαπημένης μας πλατείας, για όσους του δίνουν σημασία είναι προφανές πως δεν είναι το ίδιο με παλιά. Κρύβει μια αμαρτωλή ιστορία και συγγένεια με το χώμα που ο δήμος ξεφορτώνει-ετε σε κάθε πάρκο της περιοχής για την διευκόλυνση των φίλων του εργολάβων. ¨Νεκρό¨ χώμα από εκσκαφές σαν αυτές που έχουν σηκώσει στον αέρα τον λόφο της Αγ. Βασιλείου και Δράμας για να πέσει και πάλι το πολυπόθητο τσιμέντο(και χρήμα, τώρα που τελειώνουν τα ψωμιά της δημοτικής αρχής και ξερογλείφονται οι επόμενοι).
Έτσι λίγο λίγο μας κλέβουν τη ζωή και ξυπνάμε μια μέρα και αναρωτιόμαστε πως φτάσαμε ως εδώ.
Να μην επιτρέψουμε το επιπλέον τσαμπουκάλεμα της γειτονίας μας. Αλίμονο μας αν μας γίνει συνήθεια να συζητάμε, να παίζουμε και να ζούμε με ένστολους οπλοφόρους πάνω απ’ το κεφάλι μας. Η επικοινωνία, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια είναι τα όπλα μας ενάντια σε κάθε είδους εγκληματικότητα, είτε πρόκειται για μικρής ισχύος, από κατατρεγμένους που λαθεμένα στρέφονται ενάντια στην ίδια τους την τάξη, είτε πρόκειται για μεγάλης, από αυτούς που μας κυβερνάνε.
ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ
ΤΟΣΟ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΘΑ ΠΕΡΙΠΟΛΕΙ
ΕΞΩ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
