Tag: sintonismos

[κείμενο του Συντονισμού Αναρχικών Κοινοτήτων Αγώνα νότιας-ανατολικής Αθήνας]

Γιατί ο φασισμός δεν θα τσακιστεί από το κράτος…

 

Ζούμε σε μια εποχή που ο καπιταλισμός αναδιαρθρώνεται σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο και έχει εξαπολύσει μια ολομέτωπη επίθεση στους εκμεταλλευόμενους. Το κράτος, με πρόφαση τη σωτηρία της οικονομίας και με στόχο τη σωτηρία του κεφαλαίου, έχει περάσει σε μια φάση διαρκούς έκτακτης ανάγκης, καταστέλλοντας κάθε κοινωνικό-ταξικό αγώνα. Οι πρακτικές είναι ποικίλες: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, επιστρατεύσεις απεργών, έντονη αστυνομοκρατία, βίαιη καταστολή, αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου με τρομονόμους (Άρθρο 187). Σε αυτή την κατεύθυνση άλλη μια χρυσή εφεδρεία του κράτους διαχρονικά είναι οι φασίστες.

 

Σε μια κοινωνία κατακερματισμένη, οικονομικά εξαθλιωμένη, με το ένα κομμάτι εκμεταλλευόμενων να στρέφεται ενάντια στο άλλο και με την απουσία ευρύτερης κινηματικής συγκρότησης, το έδαφος ήταν γόνιμο για να προωθηθεί από κράτος και κεφάλαιο η φασιστική οργάνωση της Χ.Α. ως ένας ακόμα επίδοξος σωτήρας, προκειμένου να αποτραπεί η έκφραση δυσαρέσκειας μέσα από το επαναστατικό κίνημα.

 

Η Χ.Α. στοχοποιώντας τους μετανάστες και όχι τα ντόπια και διεθνή αφεντικά ως υπεύθυνους για την οικονομική κρίση ουσιαστικά λειτουργεί σαν ένας αντιπερισπασμός, σαν μια ακόμη βαλβίδα εκτόνωσης της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής προς μια ακίνδυνη για το σύστημα εξουσίας κατεύθυνση. Ωστόσο, η άνοδος της Χ.Α. δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά πάτησε πάνω σε εθνικιστικά και ρατσιστικά ιδεολογήματα που προϋπήρχαν σε τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, και αναπαρήγαγε το κράτος. Οι φασίστες αποτέλεσαν το μακρύ χέρι του συστήματος, κάνοντας τη βρώμικη δουλειά της αστικής δημοκρατίας με επιθέσεις σε αγωνιστές, πογκρόμ σε μετανάστες, ενεργό ρόλο στην καταστολή κοινωνικών κινημάτων (όπως στις Σκουριές Χαλκιδικής), προσπάθεια εισχώρησης στα σωματεία με τη γραμμή της εργοδοσίας (όπως επιχείρησαν ανοιχτά στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος). Η δράση αυτή πέρα από τα άμεσα αποτελέσματά της, προλείανε το έδαφος για να απενοχοποιηθούν αυτές οι πρακτικές και τα ιδεολογήματα ώστε να υιοθετηθούν και πάλι στη συνέχεια από την επίσημη κρατική πολιτική.

 

Η οργανωμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χ.Α. προκάλεσε έντονες κοινωνικές αντιδράσεις, με πολλές χιλιάδες ανθρώπων να διαδηλώνουν ανά την επικράτεια και να συγκρούονται με την αστυνομία. Η κυβέρνηση απάντησε και πάλι με βία και καταστολή, πλήθος συλλήψεων και σοβαρούς τραυματισμούς διαδηλωτών στη Νίκαια και αλλού. Αμέσως μετά, η κυβέρνηση κηρύττει ανένδοτο αγώνα ενάντια στους νέο-ναζί δολοφόνους. «Ανακαλύπτει» επαφές της Χ.Α. στην αστυνομία και πιθανώς στο στρατό. «Ανακαλύπτει» επαφές με κυκλώματα της νύχτας, όπλα, μη καταγεγραμμένες επιθέσεις σε μετανάστες, βρώμικες πηγές χρηματοδότησης και πολλά άλλα. «Ανακαλύπτει» δηλαδή ό,τι ακριβώς λέει ο αναρχικός χώρος πως είναι η Χ.Α. εδώ και δεκαετίες, ένας συρφετός παρακρατικών με πλάτες από την αστυνομία και δυνατές επαφές με τη νύχτα.

 

Η διαρκώς κλιμακούμενη και πλέον ανοιχτή δολοφονική δράση των ταγμάτων εφόδου (ας μην ξεχνάμε την επίθεση στους αφισοκολλητές του ΚΚΕ στο Πέραμα που προηγήθηκε) σε συνδυασμό με τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις και τον κίνδυνο να λάβουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις ήταν εκείνες που επέβαλαν την απόφαση για την αλλαγή του τρόπου διαχείρισης του φασιστικού παράγοντα. Η αναζήτηση, δήθεν αντιφασιστικών, ιδεολογικών λόγων για να εξηγηθεί η στροφή της κυβέρνησης απέναντι στη Χ.Α. είναι αστεία, κι αυτό γιατί η ατζέντα της Χ.Α. είναι απλώς η επέκταση της ατζέντας που η κυριαρχία έχει προ πολλού υιοθετήσει. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τα πογκρόμ του «Ξένιου Δία», το φακέλωμα τοξικοεξαρτημένων, η διαπόμπευση γυναικών ως εκδιδόμενων οροθετικών και οι κατά συρροή επιστρατεύσεις εργαζομένων είναι έργο της δημοκρατικής κυβέρνησης. Οι πολλαπλές δηλώσεις υψηλόβαθμων στελεχών της ΝΔ, οι θέσεις συστημικών δημοσιογράφων και η κριτική υποστήριξη των βουλευτών της Χ.Α. στην κυβέρνηση μάλλον άφηναν ανοιχτά ενδεχόμενα στην κατεύθυνση της κυβερνητικής συνεργασίας της ΝΔ με την Χ.Α. και όχι της πάταξής της. Παίζοντας λοιπόν το χαρτί του κάλπικου αντιφασισμού, η κυβέρνηση ουσιαστικά ξαναπλασάρει το μοναδικό επιχείρημα που έχει να καταθέσει υπέρ της άσκησης της πολιτικής της, εκείνο της εφαρμογής του δόγματος της τάξης  και της ασφάλειας. Συγχρόνως επιδιώκει την επαναμάντρωση  του δεξιού της ακροατηρίου πίσω στη «μεγάλη δεξιά παράταξη» και επανατοποθετεί τον παρακρατικό της βραχίονα, πίσω, στην προ εκλογικής του ανόδου χρήση.

 

Κινητοποιώντας ολόκληρο το μιντιακό, νομοθετικό, εκτελεστικό και δικαστικό μηχανισμό, συνεχίζει να περνάει μηνύματα σωφρονισμού προς τον πραγματικό της εχθρό, το επαναστατικό κίνημα και αποκτά καινούρια άλλοθι για νέους κύκλους καταστολής. Σ’ αυτή την κατεύθυνση ήταν και τα λόγια του Σαμαρά που έβαλε στο ίδιο τσουβάλι τους πολιτικούς χώρους που αμφισβητούν τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του συστήματος με τους παρακρατικούς εγκληματίες της Χ.Α.

 

Σε παράλληλο χρόνο, η αριστερά παίρνει μέρος στο επικοινωνιακό πανηγυράκι και παρουσιάζεται σαν εγγυητής της αστικής νομιμότητας. Αναπαράγει δηλαδή με τη σειρά της την λογική του μονοπωλίου της βίας από πλευράς του κράτους, υιοθετώντας έναν αντιφασισμό που δεν αποσκοπεί στον ολοκληρωτικό αφανισμό του φασισμού, στέκεται μονίμως ανεπαρκής στο δρόμο, έχει ως βασικό του όπλο τη θυματοποίηση και συνηθίζει να φτάνει μέχρι εκεί που δεν χάνονται ψήφοι. Ορισμένα κομμάτια της μάλιστα (όπως το ΚΕΕΡΦΑ), απαιτούν μια αμιγώς θεσμική αντιμετώπιση, ζητούν δηλαδή να τεθούν οι φασίστες εκτός νόμου.

 

Εμείς ως αναρχικοί, πιστεύουμε ότι ο κύριος φορέας του φασισμού είναι το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί. Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για την υποκριτική και γελοία αντιφασιστική δράση του κράτους ούτε ως προς τις σκοπιμότητές της, ούτε ως προς τα αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει. Γνωρίζουμε ότι οι φασιστικές εφεδρείες θα αποτελέσουν σύμμαχο του κράτους όταν νοιώσει ότι απειλείται πραγματικά. Το έκανε στο παρελθόν και θα το ξανακάνει όταν το κρίνει απαραίτητο. Η πολιτική πάταξης της Χ.Α. δεν θα καταφέρει να καλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα του κράτους, εκείνον του εξουσιαστή και εκμεταλλευτή των από κάτω, του δημιουργού του φασισμού.

 

Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σημασία των αυθόρμητων κινήσεων, είτε μεμονωμένων, είτε ευρύτερων, ο φασισμός μπορεί να νικηθεί μόνο μέσα από τους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και όχι με κρατικές και παρακρατικές εσωτερικές εκκαθαρίσεις. Οι αγώνες αυτοί οφείλουν να είναι πολύμορφοι και ριζοσπαστικοί. Το σπάσιμο της εξατομίκευσης, η συλλογικοποίηση των αναγκών και των αγώνων, η συνολικοποίηση των προταγμάτων στην κατεύθυνση της ανατροπής του κράτους και του καπιταλισμού σε χώρους εργασίας και στις γειτονιές είναι τα ζητούμενα. Τα ζητούμενα για το ριζικό τσάκισμα του φασισμού, που έρχεται μέσα απ’τη συνεχή διεργασία της κοινωνικής επανάστασης μέχρι τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση, την ισότητα και την ελευθερία της κοινωνίας.

 

 

 

Συντονισμός Αναρχικών Κοινοτήτων Αγώνα νότιας-ανατολικής Αθήνας [αναρχική συλλογικότητα ναμούς, δια μηδέν, αναρχικοί/ες Δάφνης, σύντροφοι/ισσες από Ηλιούπολη, αναρχική συλλογικότητα vogliamo tutto e per tutti, ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη, ελευθεριακή συλλογικότητα senza classi, πρωτοβουλία αναρχικών αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού]

Μια από τις δυο πρώτες αφίσες του Συντοντονισμού Αναρχικών Κοινοτήτων Αγώνα Νότιας-Ανατολικής Αθήνας

Μια από τις δυο πρώτες αφίσες του Συντοντονισμού Αναρχικών Κοινοτήτων Αγώνα Νότιας-Ανατολικής Αθήνας